Iturrian Bartolo
eta iturrira bidean, Maritxu,
biak eder mozolo,
biak egarriz itsu,
ito artean edanean irrikatsu.
Bildu dira iturrian
Maritxu eta Bartolo, isil-pozez,
hain leku bakartian,
eta inon jenderik ez,
musuak edan uraren ordez!
Suari beha gaude
ezin kendurik begiak, miraz;
txinpartak gure alde
tentuz eta pilpirazditu jaurtitzen, esnezko irriaz.
Hotz da kanpoan, elur.
Negua, burduntziak eta izotza.
Txori-mina ez da gezur.
Baina gure nihotza,
garretan lepo, ez dago hilotza.
Ez da ikusten airea.
Larrugorritan ibiltzen omen da,
tinko eskuarea,
sasoi betean hatsa,
hanka oker-oker eginda urratsa.
Txoritan edo zuhur,
aireak, ai ama!, nondik jotzen dion,
izan liteke elur
edo eguzki bizion,
isobarak badira txar ala on.
Lurra saltoka dabil
udako txoriñoekin batera,
hitz eta kantu bipil,
soinu eta bandera,
pozkida huts da lokatz pizar bera.
Zer dela-eta kantuan kilkirra?
Adi entzun nire boza:
Lur dabil su eta bira
itzuli baita, ezin hilez, bizira.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina